Karanlık Korkusu

9 yaşındaki Mehmet babasıyla beraber gelmişti. Karanlıktan korkuyor, gece tek başına kalamıyordu. Kapalı alanlarda, asansörlerde bunalıyordu. Yeni kardeşi olmuştu. Ailesi bu dönemde korkularının artmasının nedeninin kardeşiyle ilgili olduğunu düşünerek, anlayışlı olmaya çalışıyorlardı. Onun yanında kardeşini sevmemeye özen gösteriyorlardı.

Kardeşi, ebeveynlerinin odasında yatıyordu. Başlarda Mehmet’in de yanlarında yatmasına izin vermişlerdi. Ama süre uzadıkça sıkıntı olmaya başlamıştı. Karı-koca çalışıyorlardı. Mehmet’in babası bebeğin bakımı için eşinin kendisinin yardımına ihtiyacı olduğunu anlatıyordu. Ancak yatakta üçü beraber yatıkları için dinlenemiyorlar, her yerleri ağrıyordu. Mehmet her gün “Tamam, bu gece odamda yatacağım” diyor ama gece olduğunda huzursuzluk yaratıyor, ağlıyor, tepiniyor ve yine onlarla yatıyordu.

Artık annesi ve babası da öfkelenmeye başlamıştı. Mehmet’le baş başa kaldığımızda Mehmet’e babasının anlattıkları ile ilgili ne düşündüğünü sordum. Önce cevap vermek istemedi. Sonra “Kardeşimi kıskanıyorum diye bana kızıyorlar, beni anlamıyorlar, numara yapıyorum zannediyorlar” dedi. Her şeyin farkındaydı, Mehmet. Zeki bir çocuktu.

Ona kardeşiyle ilgili ne hissettiğini sorduğumda, onu çok sevdiğini, çok küçük olduğunu, ona ağabeylik yapacağını, büyüdüğünde beraber oynayacaklarını söyledi. Kıskanmış bir ağabey gibi değildi duyguları. Gözleri dolmuştu. “Hem ben çok istemiştim kardeşim olmasını. Onu neden kıskanayım ki?” deyişi gerçekten olayın basit bir kıskançlık olmadığını gösteriyordu.

Yardım etmek istediğimi, benimle beraber çalışırsa rahatlayabileceğini söylediğimde, “Ben de korkmak istemiyorum ama engel olamıyorum” diye cevap verdi. Geçeceğine pek inanmıyordu ama itiraz da etmedi. Gözlerini kapayarak, odasında olduğunu, gece olduğunu ve yalnız olduğunu düşünmesini istedim. Gözünü kapadı sonra hemen açtı. “Ya korkarsam” dedi. Korkarsa yanında olduğumu, isterse gözlerini açabileceğini ama açmazsa sorununu anlayıp çözebileceğimizi söyleyince tekrar kapadı. Birkaç kez beni test etmek için açıp kapadıktan sonra ikna oldu.

Odasında olduğunu düşündüğünde hayaletlerin gelip, onu öldürmesinden çok korktuğunu söyledi. “Peki, bu hayaletler nereden gelecek?” dediğimde, dolabın içinde bir kara delik olduğunu, oradan çıkacak ve onu kara deliğin içine çekeceklerini anlattı. Bunu nereden bildiğini sorunca, izlediği Blender Man oyununda gördüğünü söyledi.

İzlediği oyuna ait hatırladığı ve onu korkutan kareleri anlattı. Pek çoktu. Oyunu izlediği ana giderek her sahneyi tek tek durdurarak temizledik. Blender Man’in bir oyun karakteri olduğunu, gerçek olmadığını hissedene kadar yaptık. Çok rahatlamıştı. Daha sonra anneye babaya, hatta ona kızan anneannesine karşı olan kızgınlığını temizledik.

Sonuçta, Mehmet artık kendi odasında uyuyarak, ağabey olmasının keyfini sürüyor. Kardeşinin bir an önce oyun arkadaşı olacağı zamanları bekliyor.