Travmalarımız hep kişiye özeldir. Travmamızı yaratan olayların kendi yaşadığımız anlar olması gerekemez. Başkalarının yaşadığı olaylara karşı hissettiğimiz veya okuduğumuz, izlediğimiz, duyduğumuz bir olayda hissettiklerimiz, o an bizde yüksek olumsuz bir duygu yaratıyorsa bunlar da travma etkisi yaratabilir.
Ben hastalarımda bu gibi anlardan sonra çalışmaya ara vermeyi tercih ediyorum. Onların, yaşadıkları bu anın tadını çıkarmalarını, gevşemenin getirdiği huzuru hissetmelerini istiyorum. Çünkü devam etsek bile, zaten gevşeyen, rahatlayan beden, olumsuz duyguları aynı yoğunlukta hissedemiyor.
Rüya ikinci kez geldiğinde denemek istediğini, çalışmaya hazır olduğunu söyledi. Bu arada olayla ilgili daha çok şey hatırlamaya başlamıştı. Bilinçaltı böyle bir şeydir. Bir kapıyı araladığınızda, o odanın içini daga rahat görmeye başlarsınız sonra odanın ucundaki diğer kapıyı görüp ona ulaşırsınız.
Duygusuyla yüzleşmeye hazır olmayan hastalar, çalışmaya uyum sağlamakta her zaman zorlanırlar. Zaten böyle durumlarda hasta, duyguya tamamıyla girememekte, fark etmeden direnç göstermektedir.
