Babamı Cezalandırıyorum, Anoreksiayım

Baba çok kızgındı. Telefonda konuşurken bağırıyordu. “Artık burada da düzelmezse, annesine göndereceğim ne yaparsa yapsın” diyordu. Her yere götürmüştü, en iyi doktorlardan yardım almıştı ama Elif yine kusuyordu. İsviçre’de bir kliniğe bile yatırmıştı. Dünya kadar para harcamıştı. Kendisinin artık dayanamadığını söylüyordu. Niçin kızıyla gelmediğini sorduğumda, “Beni görünce daha çok kızıyor, istemiyor beni” dedi.

Elif halasıyla gelmişti. Çok zayıftı. Kulağında kulaklık, müzik dinliyordu. Sanki seansa halası gelmiş gibi, oralı değildi. Onunla baş başa kaldığımızda, bana kendisinin yardıma ihtiyacı olmadığını, çünkü isteyerek kustuğunu, bunun kötü bir şey olduğuna inanmadığını, lisede okuduğunu, derslerinin gayet iyi olduğunu söyledi. “Kusmanın bana bir zararı yok” dedi. Çok zekice konuşuyordu. Açıkçası, zayıf olmakla birlikte anoreksik gibi durmuyordu.

Sanki bana bir zararı yok derken, yüzünde mutlu ifade olmuştu. Acaba duygusuyla ona, “Elif, belki de kusman kötü bir şey değildir. Aslında iyi bile olabilir” dedim. Şaşırdı ama cevap vermedi. “Babana sağlıksız bir durumunun olmadığını ve tedaviye gerek olmadığını söyleyeceğim. Aslında güzel görünüyorsun” dedim. Elif gerildi. Belli ki buna hazırlıklı değildi.

“Aslında hep midem bulanıyor, kusmak istiyorum. Babama öyle söylemeyin lütfen” dedi. Yavaş yavaş çözülüyordu. Babasına iyi olduğunu neden söylememi istemediğini sordum. Bana “Babam çok kötü biri. Annemle bana çok çektirdi. Hep öfkeli. Beni hiç dinlemez. Çok para verir. Zengin ama bana tatlı bir söz söylemez. Tek çocuğuyum ama benden nefret ediyor. Ben de ondan. Yıllardır beni annemle görüştürmüyor. Ona da çok kötü davranırdı. Zavallı annem ondan çok korkardı. Hatta döverdi annemi. Ben de uzun süre korktum babamdan ama sonra onu cezalandırmak istedim. Bana bir şey olsun, üzülsün ve vicdan azabı çeksin istedim. O günden beri ondan korkmuyorum. Kusacağım zaman, gözünün önünde kusup acı çekmesini izlemekten çok mutlu oluyorum” dedi.

Elif babasına olan öfkesi nedeniyle, yok olmayı, ona acı çektirmeyi kafasına koymuştu ve yavaş yavaş bu hedefini gerçekleştiriyordu. Babası evlat üzüntüsüyle kıvranırken bundan besleniyor, kendine yaptığı zararı önemsemiyordu. Elif’le çalışmamız boyunca babasına olan kızgınlığını, ona olan düşüncelerini tek tek çalıştık.

Sürpriz olan, altından kocaman bir sevgi çıkmasıydı. Aslında babasını çok seven, ama aynı dili konuşamayan bir çocuktu o. Çalışmamıza karşılık, daha sonra tanıştığım babayı da çalışmaya ikna ettik. Baba da çok üzgündü. Aslında kızını deli gibi seviyor ama öfke problemi aralarında hep bir duvar oluşturuyordu. Her ikisiyle beraber çok güzel yol aldık. Artık Elif kusma problemini aşmıştı. Hatta babası Elif’in yeniden annesiyle görüşmesine izin vermişti.